Μιχαήλ Α. Βιδάλης, Αρχιτέκτων Μηχανικός, MArch. και Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας
Σε περίπτωση που ο όρος «σηπεδόνα» διαφεύγει της αντίληψης σας, ας τον εξετάσουμε καθώς περιγράφει επακριβώς την πολιτική πραγματικότητα μας: προχωρημένη σήψη, εδραιωθήσα.
Ο Αλεξανδρος Παπαδιαμάντης (1851-1911) στο διήγημα του “Οι χαλασοχώρηδες” γράφει «…Ἡ πλουτοκρατία ἦτο, εἶναι καὶ θὰ εἶναι ὁ μόνιμος ἄρχων τοῦ κόσμου, ὁ διαρκὴς ἀντίχριστος. Αὕτη γεννᾷ τὴν ἀδικίαν, αὕτη τρέφει τὴν κακουργίαν, αὕτη φθείρει σώματα καὶ ψυχάς. Αὕτη παράγει τὴν κοινωνικὴν σηπεδόνα. Αὕτη καταστρέφει κοινωνίας νεοπαγεῖς…». Διαχρονικά, η πολιτική τάξη μας, πλην ολίγων εξαιρέσεων, εκπέμπει μία χαρακτηριστική δυσωδία (Χαρακτηριστική της σηπεδόνας…).
Η χώρα μας δεν είναι μικρή όπως συχνά ξεστομίζουν απολογητικά οι πολιτικοί μας, απεναντίας, μικρή είναι η πολιτική τάξη της. Δεν είναι τυχαίο ότι πολιτικά αναστήματα όπως του Ιωάννη Καποδίστρια ή του Αβραάμ Λίνκολν είναι ιδιαίτερα σπάνια, σκόπιμα δε αποσιωπώνται ή διαστρεβλώνονται.
Στην εκατοστή επέτειο της λεγόμενης “Μικρασιατικής καταστροφής” (1922-2022) που εορτάσαμε πρόσφατα (αλήθεια τι να εορτάσομε;), επιβάλλεται επιτέλους μία αντικειμενική ανάλυση των ιστορικών γεγονότων. Όχι τόσο ως προς τον καταλογισμό ευθυνών, αλλά, την ενδελεχή θεώρηση του γενικού πολιτικού πλαισίου. Κατ’ αρχήν, μία στοιχειώδης λεξικολογική έρευνα θα αναδείξει ότι ο ευφημισμός «καταστροφή» δεν εκφράζει το αποτέλεσμα του ιστορικού γεγονότος, αλλά, ενδείκνυται η χρήση του ορθού όρου «ήττα». Συγκεκριμένα, η «καταστροφική» πολιτική ασυνεννοησία και ανοησία, επέφερε την «ήττα» στην περιοχή της Μικράς Ασίας. Γιατί τα χώματα, οι τόποι και οι μνήμες, δεν ανήκουν στην αριστερά ή στη δεξιά, αλλά σε όλους τους Έλληνες.
Είναι λυπηρό ότι η ίδια κατάσταση συνεχίζεται διαχρονικά, καθώς η πολιτική τάξη εξακολουθεί να στρουθοκαμηλίζει, φέρεται σουρεαλιστικά, και στην επόμενη ήττα πάλι θα δικαιολογηθεί και θα εφεύρει ένα νέο ευφημισμό προκειμένου να μας αποπροσανατολίσει από την ανεπάρκεια της. Η μόνη «καταστροφή» εν προκειμένω είναι η ίδια η πολιτική τάξη, με το ίδιο επιπόλαιο, αλαζονικό και προκλητικό modus operandi. Οι απόγονοι του Βενιζέλου και οι «ευγενείς γόνοι» των οικογενειών που διαχρονικά κυβερνούν τη χώρα χάρι στη λήθη της λαϊκής μάζας, θα πρωταγωνιστήσουν σε νέες ήττες; Μήπως η αντιπαλότητα του δίπολου «Βενιζελικός-Βασιλικός» μετασχηματίστηκε στη σημερινή διαμάχη «αριστερός-δεξιός»; Μήπως στην περίπτωση της Ελλάδας, η πολιτική και η μπάλα είναι τελικά το όπιο του λαού;
Οι πέντε οικογένειες που έχουν κάνει την πολιτική επάγγελμα νέμονται δήθεν δικαιωματικά την εξουσία, υποβάλλουν δηλώσεις «πόθεν έσχες» που προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας αφού δεν ασχολείται η «Δικαιοσύνη», «βολεύουν» οικογένεια και ημετέρους, είναι δε αλαζόνες και ιδιαίτερα εκδικητικοί σε όποιον αποπειραθεί να τους αμφισβητήσει.
Όποιος έχει αμφιβολίες για το ποιόν της πολιτικής τάξης μας, ας εξετάσει κοινωνιολογικά τις λαϊκές μάζες. Τότε θα διαπιστώσει ότι πλην των εκάστοτε μανδαρίνων ή αυλικών (και των επίδοξων πολιτευτών ή ψηφοφόρων προς κερδοσκοπία, διότι δυστυχώς περί αυτού πρόκειται) υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες συμπολιτών μας. Αυτοί που έχουν παραιτηθεί του ενδιαφέροντος και έχουν ασπαστεί τον εσπρέσο φρέντο, τα τατουάζ, τους τράπερ, την ηδονιστική και εγωιστική θεώρηση του βίου, τα τηλεριάλιτι, την διαστροφή προς τις έννοιες «πατρίδα» ή «έθνος», την απόρριψη της πυρηνικής οικογένειας, ενστερνίζονται το όραμα να καταταγούν στη στρατιά των δημοσίων υπαλλήλων, και γενικά ασπάζονται την οπτική του «καναπέ», δηλαδή, αν δεν με αφορά άμεσα, δεν ασχολούμαι (Αυτή η ομάδα έχει προφανώς γαλουχηθεί με τα νάματα της Νέας Τάξης Πραγμάτων). Η άλλη κοινωνική τάξη, μικρότερη ποσοτικά της πρώτης, είναι όσοι έχουν την αντίληψη ότι «κάτι δεν πάει καλά τελευταία», και διάκεινται ευνοϊκά προς την ιδέα της «τιμωρητικής ψήφου», όμως, η σηπεδόνα έχει εδραιωθεί οριζοντίως και καθέτως, συνεπώς η πρόθεση τους μάλλον ανούσια ή γραφική φαντάζει. Υποομάδα της δεύτερης τάξης είναι ένα ελάχιστο ποσοστό που φρονεί ότι δημοκρατική διέξοδος δεν υπάρχει και αναφέρουν άρθρα του Συντάγματος που προτρέπουν την αντίσταση ή δυστυχώς προσβλέπουν στην επέμβαση του στρατού.
Ίσως κάποιοι παθιασμένοι με την πολιτική, ελπίζουν στην αλλαγή, στην εξουσία του λαού, και άλλα συνθήματα, που πλέον προβάλλουν ως σουρεαλιστικά. Βέβαια το εδραιωμένο σύστημα καλλιεργεί την πολικότητα και δήθεν δημοκρατικό διάλογο, για να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι συμμετείχαμε σε μία άρτια δημοκρατική διαδικασία όπου δικαίως επικράτησε η επιλογή του λαού.
Εν ολίγοις, ουσιαστικά έχουμε τους παραιτηθέντες και το αντίπαλον δέος, κυρίως τους αριστερούς ζηλωτές της πολιτικής. Είδαμε πως οι πρώτοι είναι εμμέσως πειθήνια όργανα της Ν.Τ.Π. Ομοίως οι δεύτεροι, υπάρχουν για να υπάρχουν, αφού η Μεγάλη Επανεκκίνηση του Κλάους Σβάμπ προσβλέπει στην αριστεροποίηση του πλανήτη με πρόσχημα την υγειονομική και περιβαλλοντική τρομολαγνεία. Εν κατακλείδι, ότι να επιλέξεις, χάνεις, καθώς είναι «στημένη» η τράπουλα…
Οι πολίτες έχουν απωλέσει την εμπιστοσύνη τους στην πολιτική τάξη, και προσφάτως και στη Δικαιοσύνη. Μα δυστυχώς και η δημοσιογραφία στη χώρα μας είναι άκρως προβληματική όπως θα διαπιστώσουμε από την ιδιαίτερα χαμηλή κατάταξη του κλάδου συγκριτικά με τους Ευρωπαίους και όχι μόνο συναδέλφους τους (Αναφορικά με την αντικειμενικότητα και την ηθική του κλάδου, που όταν δεν έχει «εξαγοραστεί» από την εξουσία, εκβιάζει για «προστασία», όπως ελάχιστες φωνές παραδέχονται. Το ότι ελάχιστοι δημοσιογράφοι πλέον γνωρίζουν σύνταξη και γραμματική, ας το παραβλέψουμε εδώ).
Όσο εξακολουθεί η πολιτική τάξη, που είναι σε δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα τις τελευταίες δεκαετίες, να εξωραΐζει τις αβλεψίες της ή να παραβλέπει την αξία της πολιτικής σύμπνοιας, μακρόχρονης υπερκομματικής στρατηγικής και συνεννόησης σε εθνικά θέματα, θα βιώσουμε σύντομα νέες ήττες καθώς τα μέτωπα είναι πλέον πολλαπλά. Επαναλαμβάνουμε, νέες «ήττες» από τους «γείτονες και κουμπάρους» και όχι «καταστροφές».
Θυμόμαστε την υπόσχεση του κυρίου Σαμαρά για Εξεταστική Επιτροπή που θα καταλογούσε ευθύνες στους πολιτικούς υπαίτιους που οδήγησαν στα πολλαπλά μνημόνια και τη χρεωκοπία της χώρας, η οποία υπόσχεση δεν τηρήθηκε. Δηλαδή, ουδείς λογοδότησε για τα μνημόνια, όλοι συμφώνησαν για την παραχώρηση της Μακεδονίας, κ.ο.κ. Φυσικά, οι πολιτικοί αλληλοκαλύπτονται και δρούνε ως de facto εγκληματική οργάνωση. Το δε πολιτικό κόμμα είναι πάντοτε υπεράνω της πατρίδας. Βλέπετε εμείς είμαστε πολίτες δεύτερης κατηγορίας, αφού τους ψηφίζουμε και τους ανεχόμαστε.
Αποκρύπτουν περιουσιακά στοιχεία σε υπεράκτιες εταιρείες, μεταφέρουν χρήματα σε βαλίτσες, αλλά υποκριτικά διώκουν τον φτωχό πλανόδιο που πωλούσε κουλούρια δίχως άδεια. Η σηπεδόνα της πολιτικής τάξης μας είναι καθολική, πρόκειται περί άθλιων ανθρώπων, και αυτό δεν είναι αφορισμός ή γενικά απόρριψη της «δημοκρατίας», έννοιας που έχει απολεσθεί προ πολλού καθώς έχει μετασχηματιστεί κατά το δοκούν. Όταν παρακολουθούνταν τα τηλέφωνα υπουργών, πολιτικών, επιχειρηματιών, πολιτών και δημοσιογράφων από την ΕΥΠ που τελεί υπό τον έλεγχο του αξιότιμου κ. Πρωθυπουργού, ενώ στις ΗΠΑ για το ίδιο αδίκημα αναγκάστηκε σε παραίτηση ο Πρόεδρος Νίξον, είναι λυπηρό. Αν λειτουργούσαν οι δήθεν ανεξάρτητοι θεσμοί στη χώρα μας και οι δημοσιογράφοι δεν είχαν «εξαγοραστεί», θα επενέβαινε αυτεπάγγελτα η Δικαιοσύνη.
Όταν το ριζικό σύστημα ενός δένδρου έχει καταστραφεί, σταδιακά επέρχεται απώλεια του φυλλώματος και ξεραίνεται. Εκ των πραγμάτων, μόνο μία «αλλαγή δευτέρου βαθμού», δηλαδή εξωσυστημική, ως Deus ex machina, θα αλλάξει το υπάρχον σύστημα.