Μπορούμε να πούμε ότι στην εποχή μας δημιουργήθηκε μία κατάσταση, κατά την οποία ο ιερέας αναγκάζεται να βρεί τρόπο συμπεριφοράς. Καταντά ανούσιο να πορευτεί σε συνάντηση με τους ανθρώπους, να τους ελκύσει στην Εκκλησία, να μιλήσει σε αυτούς για το Θεό και τη Σωτηρία.
Πολλοί ιερείς και ποιμένες θεωρούν ότι είναι αναγκαίο να εισέλθουν μέσα στον κόσμο, να βρουν έννοιες σε κατανοητή γλώσσα για τους ανθρώπους, να μοιραστούν μαζί τους το δράμα και τη χαρά και τα παρόμοια.
Εγώ είμαι βαθιά πεπεισμένος πως παρόμοια δραστηριότητα είναι ανώφελη. Η μόνη οδός για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους, ακόμη και τους συγχρόνους μας, είναι να ζήσουμε οι ίδιοι τον Θεό, τον Ζώντα Θεό.
Οφείλουμε να γίνουμε φορείς της αιώνιας ζωής της Αναστάσεως και τότε πλέον μετά από αυτό να κηρύξουμε το Ευαγγέλιο, που είναι πάνω από όλα κήρυγμα για την Ανάσταση… και όχι μόνο του Χριστού αλλά πάντων των αιώνων κεκοιμημένων.
Ποια ωφέλεια μπορεί να έχει ο λόγος του ανθρώπου όταν ο ίδιος δεν γνωρίζει εκ πείρας αυτή την Ανάσταση;
Όλα όσα θα λέει στους ανθρώπους θα είναι νεκρά, κατά κάποιο τρόπο εικασίες από μισότυφλη πίστη. Για τον ίδιο τον άνθρωπο και αυτή η μισότυφλη πίστη είναι ήδη δώρο Άνωθεν και μπορεί να μετατραπεί σε πραγματική ελπίδα, αλλά δεν μπορεί καθόλου να πείσει τους άλλους…
Οι μοναχοί μου αρχίζουν να το κατανοούν αυτό, και παραμένουν ήρεμοι μπροστά σε όλες τις οικουμενιστικές προκλήσεις να πορευτούν μέσα στον κόσμο. Γνωρίζουν ότι αν έχουν οι ίδιοι μέσα τους τη θεία Πνοή, τότε αυτή η δύναμη του Θεού οπωσδήποτε θα πληροφόρηση και τους άλλους, ακόμα και χωρίς λόγια. Αν όμως αυτό δεν υπάρχει, τότε αντί για σωτηρία του κόσμου, το μόνο αποτέλεσμα θα είναι η προσωπική τους απώλεια μαζί με αυτό τον κόσμο που από αποστράφηκε το Θεό.
Ετσι αγωνιζόμαστε να ζήσουμε στο δικό μας μικρό κύκλο.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι κλεινόμαστε στον εαυτό μας αδιαφορώντας για τα πεπρωμένα του κόσμου, τέτοια αδιαφορία θα ήταν για μας θανατηφόρα.
Τελούμε τη Θεία Λειτουργία με φλογερή έφεση να ζήσουμε όλη την τραγωδία του κόσμου, δεόμαστε στον Θεό για ζώντες και νεκρούς, συμπάσχουμε με τους ασθενείς, τους φτωχούς, τους καταφρονημένους, τους θλιβομένους, τους απεγνωσμένους, και όλα αυτά τα αναφέρουμε στο Θεό από το βάθος της καρδιάς μας, με προσευχές και με την τέλεση της Θείας Λειτουργίας.
Έτσι έζησαν οι ασκητές πατέρες μας στην Αίγυπτο, την Παλαιστίνη και στο Άγιον Όρος του Άθωνα, έτσι έζησαν ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, ο Σέργιος του Ραντονέζ και οι άλλοι Άγιοι.
* Πνευματικά κεφάλαια, εκδόσεις Ιερά μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, σελίδα 48
Πηγή: https://trelogiannis.blogspot.com/2024/04/blog-post_364.html?m=1