Ἡ Παναγία μπροστὰ στοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς λογικοὺς (26.12.2020)

Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴν ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία τῆς ἑορτῆς τῆς Συνάξεως τῆς Θεοτόκου, ποὺ τελέσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ Ὁσίων Βαρνάβα καὶ Ἱλαρίωνος τῆς κοινότητος Περιστέρωνας, τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (26.12.2020).

Ευλογημένα και τα δικά σας έτη να είναι, αγαπημένα μου παιδία, ελεύθερα από κάθε φόβο, από κάθε σκλαβιά, από κάθε υπερβολή. Μία υπερβολή μόνον επιτρέπεται στη ζωή μας, να αγαπούμε χωρίς μέτρο με όλη μας την καρδιά, με όλη μας την ισχύ, με όλη μας τη διάνοια, με όλη μας τη δύναμη τον Τριαδικό Θεό μας, τον Πατέρα, τον Υιόν Αυτού τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και το Πνεύμα το Άγιο, και εκ δευτέρου τον πλησίον μας. Τον κάθε πλησίον μας οποιασδήποτε φυλής, γλώσσας και θρησκείας. Ἀγαπήσεις, λέει, τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν, όπως τον εαυτό σου. Τι μεγάλα πράγματα θέλει η πίστη μας από εμάς τους ελεεινούς. 

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν ανταποκριθεί σε αυτά τα τόσο μεγάλα και αυτοί είναι οι άγιοί μας. Και οι άγιοί μας, μη νομίζετε είχαν και λογική, είχαν και λογισμούς αμφιβολίας και ολιγοπιστία μερικές φορές έδειξαν όπως ο Απόστολος Πέτρος. Και του είπε ο Ίδιος ο Χριστός μας, «ὀλιγόπιστε, εἰς τί ἐδίστασας;» όταν βυθίστηκε μέσα στη λίμνη και δεν κατάφερε να περπατήσει πάνω στα νερά, όμως δεν τον απέρριψε ο Χριστός μας τον βοήθησε σιγά σιγά, και δυνάμωσε η πίστη του. Μετά αδυνάτισε πάλι η πίστη του Πέτρου όταν ήταν ο Χριστός δέσμιος των Φαρισαίων, των Γραμματέων, του Ποντίου Πιλάτου και των Ρωμαίων στρατηγών και στρατιωτικών, ο Πέτρος μας ο ολιγόπιστος την έσκασε. Και όταν τον ρωτούσαν, μα δεν ήσουν και εσύ μαθητής του Ναζωραίου; Όχι, δεν ήμουν εγώ έλεγε.  Τρεις φορές Τον αρνήθηκε και όμως ο Χριστός μας δεν τον πέταξε γιατί έκλαψε. Μόλις άκουσε τον πετεινό να κράζει, έκλαψε ο Πέτρος και τα δάκρυα εκείνα δεν τα σταμάτησε μέχρι την ώρα που μαρτύρησε και έδωσε το αίμα του γι᾿ Αυτόν που αγάπησε με όλη του την καρδιά, με όλη του την ισχύ, με όλη του τη δύναμη. Μέχρι και στην Ευρώπη έφτασε για το Χριστό μας. 

Και εμείς τώρα σε συνθήκες  προσφυγιάς, που είναι παρατεταμένη,εδώ και σαρανταέξι χρόνια έρχεται ακόμα μια  περιπέτεια με την επιδημία, πανδημία, φόβος το 2020. 

Τρόμος το 2021 και ακόμα έχομε. 

Γι᾿ αυτό, όλα αυτά που είπα για τον απόστολο Πέτρο, ισχύουν και για εμάς. Και σε μας έρχεται ολιγοπιστία. Και ξέρετε όσο πιο έξυπνος είναι ένας, τόσο περισσότερο δοκιμάζεται η πίστη του γιατί ο πιστός είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος είναι πάνω από την εξυπνάδα, γιατί πάνω από την εξυπνάδα και την ευφυΐα βάζει την πίστη. Δεν είναι όμως πάντοτε η εξυπνάδα και η ευφυΐα χρήσιμη. Η πίστη για έναν ορθόδοξο Χριστιανό πρέπει να νικά την εξυπνάδα του. Και έρχεται ώρα που δίνουμε εξετάσεις. Τί είναι περισσότερο μέσα μας η πίστη μας ή η εξυπνάδα μας. Η πίστη, λέει ο απλούλης εδώ αδελφός της Περιστερώνας. Δεν το πιστεύουν όλοι, αδελφέ μου, όμως. Οι έξυπνοι είναι με τες μασκούλες είναι στο σπιτάκι τους, στην απομόνωσή τους, στην καραντίνα τους. Δεν είναι κοντά στην Παναγία τους, στην Παναγία  μας γιατί είναι υπεύθυνοι άνθρωποι,  γιατί είναι λογικοί άνθρωποι, γιατί φοβούνται. Εμείς είμεθα οι ανεύθυνοι, οι τολμητίες, οι σχεδόν ζαλισμένοι, ψεκασμένοι συνωμοσιολόγοι, αυτό μας θεωρούν και ας μη μας το λεν κατάμουτρα. Μερικοί μας το λένε, είναι πιο ειλικρινείς. Αλλά για μας, όταν αγαπάς την Παναγία με όλη σου την ψυχή, με όλη σου την ισχύ, με όλη σου τη διάνοια, με όλη σου τη δύναμη διαπιστώνεις ότι υπάρχει κάτι που είναι ανώτερο από τη λογική και τον εγκέφαλο και την εξυπνάδα και αυτή είναι η πίστη που είχαν οι αγίες Μυροφόρες γυναίκες, οι οποίες ήξεραν ότι εκεί που θα πάνε, στον τάφο που είναι ενταφιασμένος ο Χριστός, υπάρχουν στρατιώτες Ρωμαίοι. Δεν τις σταμάτησε όμως αυτό και να πουν,  εκεί που πάμε  θα μας συλλάβουν, η αγάπη στον Χριστό νικούσε τη λογική, νικούσε η πίστη το μυαλό, τον εγκέφαλο. Ύστερα είπαν, είναι και αυτός ο λίθος, η πέτρα η μεγάλη που είναι πάνω από τον τάφο, μπροστά από το στόμα του σπηλαίου «Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον», για να μπούμε μέσα στο σπήλαιο. Έκαμαν δηλαδή κάποιες λογικές σκέψεις αλλά ήταν τέτοια η αγάπη στο Χριστό που τροφοδοτούσε την πίστη και την έκαμε παντοδύναμη που ξεπέρασαν τους λογισμούς και τες επιφυλάξεις και τη βαρύτητα της πέτρας. Πάμε, λέει, και ο Θεός έχει. Πήγαν και βρήκαν τον λίθο αποκεκυλισμένο, πάνω στην πέτρα να κάθεται ένας άγγελος, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, ο Αρχάγγελος της Παναγίας μας. Και μέσα, λέει, ολόφωτο το μνήμα και κενόν, άδειο, μόνον τα σάβανα του Χριστού. Αυτά κάνει η πίστη. Και οι Μυροφόρες ,η Παναγία μέσα στις Μυροφόρες, ήταν αυτές που πρώτες πρώτες είδαν το θαύμα της Αναστάσεως του Σωτήρος Χριστού και όλα αυτά γιατί η λογική τους ήλθε δεύτερη. Μπήκε μπροστά η πίστη και τους έδωσε φτερά, έδιωξαν το φόβο. Ότι «ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάζει τὸν φόβον». Και είπε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ «Εἴπατε τοῖς μαθηταῖς καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι ἀνέστη ὁ Κύριος». Και τῷ Πέτρῳ, ο ολιγόπιστος Πέτρος που λύγισε, που αρνήθηκε τον Χριστό.  Είναι νικημένος ο θάνατος, είναι νικημένος ο διάβολος, είναι νικημένη η αμαρτία φτάνει να μετανοούμε, φτάνει να καθαρίζουμε την καρδιά. 

Είναι και ένα πρόσωπο που σήμερα γιορτάζει, οι πιο πολλοί το ξεχνούμε, ο Μνήστωρ Ιωσήφ. Ένας γέρος που τον έδωσαν της Παναγίας, δεκαπέντε χρονών η Παναγία ήταν όταν γέννησε τον Χριστό, για να την προφυλάττει. Είχε και τέσσερα παιδιά να σκεφτείτε, πιο μεγάλοι και από την Παναγία τα παιδιά του, τόσο ηλικιωμένος ήταν ο Ιωσήφ. Και όταν την είδε έγκυο δεκαπέντε χρονών, λέει, μα εγώ δεν συνήλθα μαζί της, πώς έμεινε αυτή έγκυος; Μετά τη βλέπει να γεννά μέσα σ᾿ ένα σπήλαιο με έναν τρόπο μυστήριο, χωρίς πόνους. Να κατεβαίνουν άγγελοι, να ανεβαίνουν άγγελοι, να έρχονται μάγοι να προσκυνούν, βοσκοί να γίνονται οι πρώτοι προσκυνητές αυτής και του παιδίου. Άνθρωπος ήταν και αυτός  και αυτός είχε λογική. Άρχισε και αυτός να έχει λογισμούς αμφιβόλους, αμφιβολίας. Τί συνέβη με αυτήν που μου δώσατε, ποιος έκαμε αυτό το παιδί, το τόσο θαυμαστό; Ήταν πέρα από τη λογική. Δεν το χωρούσε η λογική αυτό το πράγμα μέχρι που χρειάστηκε και του εμφανίστηκε άγγελος και του είπε, «Ἰωσήφ, παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον» διότι θέλουν να σκοτώσουν το παιδίον και  να εκπληρωθεί  η προφητεία των παλαιών προφητών της Παλαιάς Διαθήκης «ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου». Επήγε στην Αίγυπτο δύο χρόνια πρόσφυγας ο Χριστός, πρόσφυγας η Παναγία. Την οδηγούσε και αυτήν και τον Χριστό καθήμενους πάνω σ᾿ ένα γαϊδουράκι ο Ιωσήφ. Και ποιός ήταν μαζί τους νεαρός τότε; Έτσι νεαρός σαν τον πάτερ Έλπίδιο, ο γιος του αγίου Ιωσήφ ο Ιάκωβος ο κατοπινός αδελφόθεος, αυτός είναι που συνόδευσε τον πατέρα του τον Ιωσήφ και τον Κύριο μας Ιησού Χριστό.

Βλέπετε λοιπόν; Και άγιοι μεγάλοι σαν τον Δίκαιο Ιωσήφ, σαν τον Απόστολο Πέτρο, τσακώθηκαν με τη λογική τους. Ήλθε ώρα που έδωσαν εξετάσεις όπως δίνομε τώρα εξετάσεις εμείς. Και νίκησεν, ενίκησε η πίστη, της καρδιάς η πίστη, ενίκησε τη λογική. Τώρα σε εμάς, για να νικήσει η πίστη τη λογική δεν είναι εύκολη υπόθεση. Μη λέμε και λόγια δηλαδή τα οποία θέλουν πολλή δουλειά για να φέρουν αποτέλεσμα. Για να νικήσει η πίστη τη λογική πρέπει να συμβούν δύο τινά κατά τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο. Ή να είσαι πολύ απλός, σαν αυτό τον άνθρωπο εκεί, πιστός και απλοϊκός και ο νοών νοείτο ή να καθαρίζω την καρδία μου καθημερινά από τις επιθυμίες και τους λογισμούς. Και όσο καθαρίζει η καρδία τόσο αυξάνει, αυγατίζει η πίστη, η εμπιστοσύνη δηλαδή, η φωτισμένη πίστη, η βεβαία πίστη ότι έχει ο Θεός για μένα. Και όπως μου είπε και ένας ωραίος άνθρωπος Μανιάτης, καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο, ε, λέει, Πανιερώτατε, και αν επιτρέψει ο Θεός να πεθάνουμε, και κάτω ζωή και πάνω ζωή, άμα το πιστεύεις τούτο ενίκησες τον φόβο. 

Αυτά επίστευε ο Αυξεντίου και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, οι ήρωες δηλαδή, όχι μόνον οι άγιοι, πίστευαν δηλαδή ότι δεν πεθαίνουν. Μέσα σε δύο δευτερόλεπτα περνούν το γεφύρι του θανάτου στην αιώνια ζωή. Αυτή είναι η πίστη των αγίων και των ηρώων μας. 

Εμείς εις την εποχή μας χάσαμε την πίστη των αγίων μας και των ηρώων μας. Κατά τα άλλα θέλουμε να κάνουμε εορτασμούς για τα 200 χρόνια της παλιγγενεσίας από το 1821 ενώ μας δίδεται η ευκαιρία να τα γιορτάσουμε έμπρακτα και να πω, θα πάω Εκκλησία και ας έχει προσχήματα η Ευρώπη. Η Ευρώπη σκέφτεται λογικά, χίλια χρόνια τώρα, ξεγελάστηκε από τον Πάπα. Η λογική τους νικά την καρδιά, γιατί έχασαν την τέχνη «καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου». Έχασαν την τέχνη της μετάνοιας, πως καθαρίζει ο άνθρωπος την καρδιά του. Ταύτισαν τον νου που είναι ο οφθαλμός της ψυχής, με τον εγκέφαλο. Τί τραγικοί άνθρωποι, γέμισαν τραγωδίες την Ευρώπη. Και τώρα πρέπει να γίνει μεγάλος τουλαρμάς, μεγάλη ανακατάταξη για να διορθωθούν λάθη αιώνων. Ο κορωνοϊός είναι απλά μια απαρχή, δεν είναι το τέρμα. Έρχονται πολλά και ποικίλα που κουράζεσαι και να τα διηγείσαι. Αυτό που χρειάζεται ένα είναι, να μάθουμε να καθαρίζουμε την καρδιά μας και τότε φεύγει  ο φόβος και παίρνουμε αποφάσεις και πορευόμεθα από δόξα εις δόξαν.

Τώρα εσύ, αγαπητέ μου Φώτο, σήμερα με την παρουσία σου εδώ διέσωσες την καρδιά της Κατωκοπιάς. Ένας, είπα του παπά Μιχάλη μέσα, μπορεί να σώσει όλους. Όπως ο Χριστός μας έσωσε όλους εμάς. Και εσύ σήμερα έσωσες την τιμή της Κατωκοπιάς. Και σε ευχαριστώ πάνω απ᾿ όλα. Ούτε για τα χρήματά σου με νοιάζει, ούτε για τη δόξα σου, ούτε για την παραδόξα σου, για την πίστη σου με νοιάζει, για την καρδιά σου με νοιάζει και σήμερα απέδειξες ότι πάνω από τες δουλειές σου, πάνω από τη λογική σου που έχεις και εσύ ως Κατωκοπίτης  πάνω από τα χρήματά σου, είναι η αγάπη σου στην Παναγία την Χρυσελεούσα. Και όποιος, λέει, έχει καρδία, δύναται σωθεῖναι.                 

Σας εύχομαι όλους και εσείς να εύχεσθε για εμένα να έχομε καρδίαν καθαράν  και να νικά τη λογική και να νικά τον εγκέφαλο και με αυτό τον τρόπο θα ελευθερωθούμε και από Τούρκους και από ψευτοέλληνες και από ψευτοχριστιανούς.