Πηγή: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2022/04/blog-post_52.html
Μέ ἀφορμή τήν σημερινή ἁγιοκατάταξη τοῦ Γέροντος Εὐμένιου Σαριδάκη ἀναδημοσιεύουμε παλαιότερη ἀνάρτησή μας, στήν ὁποία ἐξιστορείται ἔνα περιστατικὸ ποῦ ἀφορᾶ τὸν Ἅγιο (πλέον) Εὐμένιο Σαριδάκη καὶ πῶς ἀντιμετώπισε τὸν ἐμβολιασμὸ τῶν νοσοκόμων γιὰ τὴν ἡπατίτιδα στὸ νοσοκομεῖο Λοιμωδῶν.
Τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2004, πραγματοποιήθηκε μία ὁμιλία τοῦ π. Νικολάου Λουδοβίκου μὲ θέμα: «Πνευματικὴ ζωὴ – Θεωρία καὶ πράξη». Στὸ τέλος περίπου τῆς ὁμιλίας, κάποιος πατὴρ Νεκτάριος (ἄγνωστος σὲ ἐμᾶς), ἐξιστορεῖ ἔνα περιστατικὸ πού ἀφορᾶ τὸν Πατέρα Εὐμένιο Σαριδάκη καὶ πῶς ἀντιμετώπισε τὸν ἐμβολιασμὸ τῶν νοσοκόμων γιὰ τὴν ἡπατίτιδα στὸ νοσοκομεῖο Λοιμωδῶν.
Διαβάστε καὶ τὴν ἀπομαγνητοφώνηση…
π. Νεκτάριος: Μὲ μεταφέρετε πρὶν μερικὰ χρόνια σὲ ἕνα νοσοκομεῖο τῶν Ἀθηνῶν, στὸ Λοιμωδῶν, ὅπου ἦταν ἕνας Γέροντας, μερικοὶ τὸν ἔχουν χαρακτηρίσει ὡς κατὰ Χριστὸν σαλό, τὸν πατέρα Εὐμένιο. Ὁ μακαριστὸς κηδεύτηκε στὴν Κρήτη, ὑπηρετοῦσε στὸ Λοιμωδῶν. Ὃταν λοιπὸν τελούσαμε τὰ σαράντα του κουβεντιάζαμε μὲ μία προϊσταμένη μεγάλη τῇ ἡλικίᾳ καὶ μοῦ εἶπε ἕνα περιστατικὸ πρὶν ἀρκετὰ χρόνια, συγκινητικό:
Νοσοκόμα: «Ήμασταν ἐδῶ (Λοιμωδῶν), ἦταν οἱ ἄρρωστοι μὲ ἡπατίτιδα – μεταδοτικὴ ἀσθένεια καὶ ἦρθαν νὰ μᾶς ἐμβολιάσουν. Μερικὲς ἀπὸ τίς ἀδελφὲς πλησιάσαμε τὸν πατέρα Εὐμένιο καὶ τοῦ λέμε: “νὰ ἐμβολιαστοῦμε κ΄ ἐμεῖς;”. Καὶ γυρνάει ὁ Γέροντας καὶ λέει: «Βρὲ παιδιά μου. Πιστεύετε ὅτι ὑπηρετεῖτε τὴν Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ; Ὅτι αὐτὴν τὴν στιγμή, ὑπηρετεῖτε τὸν Χριστὸ τὸν Ἴδιο;”.
Γιατί ὁ Χριστὸς ταυτίστηκε. Βλέπετε σήμερα “ἀσθενής ἤμην καὶ οὐκ ἤλθατε πρὸς με”…
Λέει: “Τὸ πιστεύουμε”. “Ἒ ἀφῆστε” λέει, “μὴν ἐμβολιαστεῖτε”. Καὶ βέβαια, δὲν ὑπῆρχαν οὔτε μάσκες τότε, οὔτε γάντια, οὔτε τίποτα. Εἶναι ἡ ἀγάπη ποὺ δείξανε στὸν Ἴδιο τὸν Χριστό. Καὶ μοῦ εἶπε ἡ προϊσταμένη ὅτι: “πολλὲς ἀδελφὲς ἀρρωστήσανε ποὺ εἴχανε κάνει τὸ ἐμβόλιο! Ἐμεῖς οἱ τρεῖς (ἀδελφές), δὲν ἀρρωστήσαμε”.
Θὰ ἀφήσω αὐτὸ νὰ μιλήσει μέσα στὴν καρδιά μας. Σήμερα, πολλὲς μεταδοτικὲς ἀσθένειες, ἀντὶ νὰ πλησιάσουμε τὸν ἄρρωστο καὶ νὰ τὸν δοῦμε ὡς ψυχοσωματικὴ ὀντότητα, ὅτι “ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν ἀσθενεῖ τὸ σῶμα ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή” (Μεγαλυνάριο ἀπὸ τὴν Παράκληση τῆς Παναγίας), ἀπομονώνουμε τὸν ἄρρωστο, ἀπομονώνουμε αὐτὸν ποὺ ἔχει μεταδοτικὴ ἀσθένεια, τὴν ὁποιαδήποτε μεταδοτικὴ ἀσθένεια. Καὶ βάζουμε τὰ γάντια, βάζουμε τὶς μάσκες, τὸν βάζουμε στὴν ἀπομόνωση μὲ μία ταμπέλα ἀπ΄ ἔξω ποὺ λέει: «ἀπαγορεύεται ἡ ὁποιαδήποτε ἐπίσκεψη»… καὶ τὸν ἀφήνουμε μόνο του. Τί κάνουμε; Ἀφήνουμε τὸν Χριστό, μὲ τὰ τραύματά Του καὶ δὲν Τὸν πλησιάζουμε. Γιατί σίγουρα ἐκείνη τὴν στιγμὴ ὁ ἀπομονωμένος μεταδοτικὸς ἀσθενής, εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός! Φεύγουμε μακριὰ ἀπ΄ τὸν Χριστὸ δηλαδή. Ἀφήνουμε τὸν Χριστὸ μόνο Του καὶ ἐκεῖνος (ὁ ἀσθενὴς) στὴν μοναξιά του ἴσως βρεῖ τὴν σωτηρία, ἐμεῖς ὅμως ὄχι… Γιατί ἐμεῖς φύγαμε μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό, φύγαμε μακριὰ ἀπὸ τὸν ἀσθενή.