Του αγίου Πορφυρίου του άρεσε να ακούει λαϊκά τραγούδια, κοσμικά τραγούδια. Ήταν ο άγιος Πορφύριος κανένας ρεμπέτης; Όχι δεν ήταν. Αυτός τα αξιοποιούσε όμως… Και τί έλεγε: «Κοίταξε ρε, κοίταξε αυτός που έγραψε το τραγούδι… Αυτός που τραγουδά το τραγούδι, τι πόνο βγάζει για μια γυναίκα; Για ένα σώμα που κάποτε θα μπει μέσα στον τάφο!». Ο δε άγιος Παΐσιος έλεγε: «Αυτό τον καημό, αυτό το ντέρτι που λεν οι Τούρκοι, αυτόν τον πόνο εμείς τον βγάζουμε για τον Θεό; Δεν το βγάζουμε. Πάντοτε προσφέρουμε λίγο στον Θεό. Και μια μεγάλη αμαρτία, “έλεγε”, των συγχρόνων Ορθοδόξων, μεγαλύτερη και από τα σαρκικά και την υπερηφάνεια είναι η νωθρότης… η τεμπελιά».
Βλέπετε λοιπόν ότι οι άνθρωποι του Θεού, εμπνέονται ακόμη και από το κοσμικό «γίγνεσθαι» το οποίο ανάγουν, σαν ασανσέρ το ανεβάζουν, από το κοσμικό φρόνημα προς το πνευματικό φρόνημα…
Απόσπασμα ομιλίας Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στο ησυχαστήριο του Αγίου Πορφυρίου στο Μήλεσι Αττικής (07.06.2018)