Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στη Θεία Λειτουργία της εορτής των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, που τελέσθηκε στον ιερό ναό Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης της κοινότητας Μενίκου, της μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου (2.10.2017)
Έτη πολλά και σε σας. Να είναι τα έτη όλων μας, κλήρου και λαού, έτη μετανοίας, όπως μου είπε και ένας άνθρωπος που πολύ τον σέβομαι και τώρα είναι σε ασθένεια. Όταν επήγα να τον ιδώ, του είπα. Να παρακαλάς, πάτερ μου, να σου δώσει ο Θεός υπομονές. Πολλές υπομονές. Δεν του είπα υπομονή. Του είπα υπομονές.
Αυτός, όταν ήταν νέος, είχε πνευματικό πατέρα, έναν σύγχρονο άγιο. Που κάποτε ο πνευματικός του, θα γίνει εικόνα να την προσκυνούμε. Τον γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ. Και μου είπε ο καλός μας παπάς. Δεσπότη μου, ο γέροντάς μας ο Σωφρόνιος, μας έλεγε. Να λέτε μίαν προσευχή στη ζωή σας, μέχρι να βγει η ψυχή σας. Εκτός από το Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, το Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς, σκέπε ημάς, να λέτε, Χριστέ μου, δώσ’ μου υπομονή και την πίστη των αγίων.
Για την υπομονή, το λέμε και στην Κύπρο, οι Κύπριοι. Οι παλιές οι γιαγιάδες, μού έλεγαν εδώ στο Μένικο και στο Ακάκι, ο πομονός, εσώθηκε. Αυτό το, ο πομονός εσώθηκε, από πού το πήραν οι γιαγιάδες; Από το Ευαγγέλιο. Άκουαν το Ευαγγέλιο «ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται», και το σύμπτυξαν και το έκαμαν στα Κυπριακά. Ο πομονός, ο έχων υπομονή δηλαδή, εσώθηκε. Αλλά εδώ ο γέρο Σωφρόνιος, αυτός ο θεόπτης, ο σύγχρονος Μωυσής του εικοστού αιώνος, που δίδαξε όλη την άθεη Δυτική Ευρώπη, τι σημαίνει Ορθοδοξία, προσθέτει και κάτι που στην εποχή μας είναι πολύ απαραίτητο. Και να μη νομίσουμε ότι το έχουμε. Πρώτος εγώ που κάνω τον διδάσκαλο. Αλλά και σεις. Χριστέ μου, δώσ’ μου υπομονή και την πίστη των αγίων.
Θα μου πει κάποιος, μα Δεσπότη μου, για να ερχόμαστε λειτουργίες τόσες ώρες όρθιοι, κάμνουμε υπομονή. Και για να ερχόμαστε λειτουργία, μια πίστη την έχουμε. Ναι, αλλά μας επρόλαβαν γεγονότα δυνατά. Έρχονται πιο δυνατά και πιο δύσκολα γεγονότα. Για όλο τον ντουνιά. Για όλο τον κόσμο. Και χρειάζεται η υπομονή των αγίων και η πίστη των αγίων.
Ένα παράδειγμα, είναι οι σημερινοί άγιοι. Η αγία Ιουστίνη, ξέρετε όλοι από τον βίο της, ότι ήταν η αιτία, ο υπηρέτης των δαιμόνων να γίνει πιστός Χριστιανός και στο τέλος μάλιστα και Αρχιερέας. Επίσκοπος της Εκκλησίας. Τα ‘φερε ο Θεός έτσι, που αυτός ο Επίσκοπος, ο πρώην μάγος, ο υπηρέτης των δαιμόνων, όταν έγινε Επίσκοπος, εξαιτίας της πίστεως της αγίας Ιουστίνης, που δεν έπιαναν τα μάγια του πάνω σ’ αυτήν, γιατί είχε πίστη, γιατί είχε προσευχή. Και τα δύο χρειάζονται. Και η πίστις και η προσευχή. Και η νηστεία. Μην την καταφρονούμε. Ο ίδιος ο Χριστός είπε. «Τούτο το γένος των δαιμόνων δεν φεύγει ει μη, εν προσευχή και νηστεία». Και όμως, όταν ήλθεν η δύσκολη ώρα να μαρτυρήσουν, διότι όταν εμεγάλωσαν αφού προηγουμένως ο άγιος, τρόπον τινά ως αντίδωρο που του επροκάλεσε αυτό το μεγάλο καλό να γίνει Χριστιανός, να κάψει τα μαγικά βιβλία, μετά να γίνει και Αρχιερέας, την χειροθέτησε διακόνισσα. Να υπηρετεί δηλαδή στις βαφτίσεις. Αυτό σήμαινε τότε διακόνισσα.
Ύστερα όμως, όταν έγιναν οι διωγμοί, τους εσυνέλαβαν. Και αφού τους επροκάλεσαν πολλά βασανιστήρια και δεν εκατόρθωσαν οι δήμιοι και οι βασανιστές να λυγίσουν το φρόνημα ούτε του Κυπριανού του Αρχιερέως ούτε της Ιουστίνης της διακονίσσης, τι εσοφίστηκαν νομίζετε οι άνομοι διώκτες τους; Έκαμαν, λέει, μίαν μεγάλη φωτιά και απάνω στην φωτιά έβαλαν ένα μεγάλο τηγάνι. Και το εγέμισαν το τηγάνι λάδι. Και η φωτιά από κάτω, έκαιε το λάδι. Και είπαν στους αγίους, εάν πιστεύετε στον Χριστό σας, να ανεβείτε και να μπείτε μέσα στο τηγάνι το καυτό. Μέσα στο λάδι το καυτό. Και πρώτος ανέβηκε, για να δώσει παράδειγμα στη γυναίκα λέει, ο άγιος Κυπριανός. Μπήκε εν μέσω του καιομένου τηγανιού και δεν εκαίετο. Μάλλον εδροσίζετο. Άλλαξε η φύση του ελαίου. Με την δύναμη της προσευχής του, της νηστείας του, της πίστεως του. Τόση πίστη απέκτησε. Όσην εμπιστοσύνη είχεν εις τους δαίμονες όταν ήταν μάγος, του εδόθηκε διπλάσια πίστις , από τον πόθο τον πολλή τον οποίον είχε, να γνωρίσει τον αληθινό Θεό. Τους αγίους Του και την Εκκλησία Του.
Ήλθεν η σειρά της Ιουστίνης. Η Ιουστίνη, λέει στον βίο της , δειλίασε. Βλέπετε; Μια αγία, που επροκάλεσε και ενίσχυσε τον Κυπριανό να γίνει Χριστιανός. Όταν είδε το ζεστό λάδι, λέει, μα πού ανεβαίνω. Ενώ προηγουμένως, της έκαμαν μαρτύρια. Και τα άντεξε. Με τη δύναμη της πίστεώς της και τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος. Όταν είδε το λάδι το καιόμενο, λέει, προς στιγμής ως άνθρωπος εδειλίασε. Και έκαμε ένα βήμα πίσω. Την είδε ο Κυπριανός. Και αυτός έστεκε μέσα στο λάδι. Και της έκαμε νόημα, λέει, και της ένεψε. Έλα νύφη του Χριστού. Και αμέσως, λέει, και μόνο με το νόημα και μόνο που την αποκάλεσε νύφη Χριστού, ανέβηκε και εισήλθε και αυτή μέσα στο καιόμενο λάδι. Όπου Επίσκοπός μου, εγώ ειμί.
Και είπα στους καλούς εδώ αγιογράφους, να ζωγραφίσουν το μαρτύριο των αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης και όταν καμιά φορά έχει λιγότερο κόσμο, προσέξετε το. Το βάλαμε έξω στον νάρθηκα. Και φαίνεται η στιγμή εκείνη, που ο άγιος είναι μέσα στο τηγάνι και καλεί την αγία να ανεβεί πάνω.
Βλέπετε; Άμα μια αγία Ιουστίνη με τόση προσευχή και τόση νηστεία, που δεν μπορούσαν ούτε έξω από το σπίτι της, να πλησιάσουν οι δαιμονικές ενέργειες. Του τότε μάγου Κυπριανού. Και όμως, την ώρα του μαρτυρίου προς στιγμής ελύγισε.
Γι’ αυτό και εμείς, που είμαστε ελεεινοί και αδύναμοι και νομίζουμεν ότι έχουμε πίστη πολλή. Πολλές φορές, έχουμε φτιάξει έναν είδωλο, για το ποιοι είμαστε. Ακόμα και στη θρησκευτική μας διάσταση. Νομίζουμε πολλά για τον εαυτό μας. Μπορούμε να σταθούμε απέναντι σε έναν άρρωστο άνθρωπο να τον διακονήσουμε και μάλιστα στην ιδιοτροπία του; Μπορούμε να σταθούμε δίπλα από τους γέρους γονείς μας, όταν δεν θα έχουν τη δική τους λογική; Να τους υπηρετήσουμε; Βλέπετε δεν μπορούμε. Και ευτυχώς υπάρχουν τα γηροκομεία. Για την αδυναμία τη δική μας. μπορούμε λοιπόν εμείς, στην δύσκολη ώρα να εισέλθουμε σε έναν τηγάνι καιόμενο;
Γι’ αυτό, δεν ξέρουμε τι επιφυλάσσει η πρόνοια του Θεού για τον καθένα μας. Και δεν είναι ανάγκη να είναι καιόμενο τηγάνι. Μια ασθένεια, μπορεί να τηγανίσει την πίστη μας. Μια προσφυγιά. Μια πείνα. Ένας σεισμός. Μια θλίψις. Η απουσία των αγαπημένων μας προσώπων, που μπορεί να τους αρπάξει ξαφνικά ο Θεός. Και να μείνουμε μόνοι μας. Μια συκοφαντία, μια κατηγορία. Ένας πόλεμος που έρχεται. Είναι και αυτός τηγάνισμα
Γι’ αυτό, μέχρι τέλους της ζωής μας να λέμε. Χριστέ μου, δώσ’ μου υπομονή και την πίστη των αγίων. Γιατί η πίστη που κληρονομήσαμε από τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας, γιατί οι περισσότεροι επήραμε απ’ αυτούς, αλλά είναι λίγη.
Όταν το είπα αυτό σε κάποιον που ήλθε να εξομολογηθεί στην Ευρύχου, δεν το κατάλαβε. Και του λέω, να, γιε μου. Εσύ, ήλθες από τη Λευκωσία στην Ευρύχου. Ήλθες με αυτοκίνητο; Ναι. Το αυτοκίνητο σου για να ‘ρθει, χρειάζεται βενζίνη; Ναι, μου λέει. Ε, έβαλες βενζίνη, αλλά η βενζίνη σου φτάνει μέχρι τον Κουτραφά. Δεν σε φέρνει το αυτοκίνητο, με τη λίγη βενζίνη που έχει, μέχρι την Ευρύχου.
Έτσι θα πάθουμε, του λέω, εάν δεν προσευχόμαστε από τώρα, να μας δώσει ο Θεός υπομονές και την πίστη των αγίων. Την πίστη του αγίου Κυπριανού. Την πίστη της αγίας Ιουστίνης. Και όλων των αγίων. Έτσι, θα έχει η αποθήκη μας βενζίνη Ορθόδοξη. Για να μπορεί να κινηθεί και το σώμα μας και η ψυχή μας, όχι απλά να επιβιώσει. Ο στόχος δεν είναι αυτός. Διότι, και η επιβίωση του σώματος και η υγεία και η αγάπη στα παιδιά μας και στους γονείς μας και στην οικογένεια μας και στις σπουδές μας και στην καριέρα μας, εις την τέχνη μας, είναι κι αυτή πολλές φορές έναν είδωλο. Ο μόνος στόχος που προσπαθούμε να εκπληρώσουμε όταν ερχόμαστε οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί στις Λειτουργίες, είναι να καθαρίσουμε την καρδία μας και τον νου μας. «Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός, και Πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου». Μόνοι μας όμως, δεν μπορούμε. Θέλουμε την βοήθεια των αγίων.
Γι’ αυτό επαναλαμβάνω, συνεχώς να ζητούμε τες υπομονές των αγίων και την πίστη των αγίων. Τα είπα ψες, έτσι μαζεμένα-μαζεμένα αυτά. Και όταν έφευγα, ένα καλό παιδί, φεύγοντας όταν το είδα, λέω, αυτός πόσο θα αντέξει στες δύσκολες ώρες. Να ζητά και αυτός, είπα, Χριστέ μου, να έχει υπομονές και την πίστη των αγίων. Και άκουσα μέσα μου. Αυτός, μόνον υπομονές θέλει. Είχε τόση πίστη η γιαγιά του, που θα έχει αποθέματα. Αλλά, πόσοι είχαν γιαγιά σαν αυτόν. Λίγοι. Γι’ αυτό, εάν στο σπίτι μας, έχουμε κανέναν άνθρωπο της προσευχής, της νηστείας, της υπομονής, ή αν επέρασε κανένας από τη γενιά μας, να τον επικαλούμαστε. Να προσευχόμαστε σ’ αυτόν. Και έχει δύναμην ο άνθρωπος του Θεού και μετά την κοίμηση του. Και μας δίδει, αυτό που πολλές φορές δεν μπορούμε μόνοι μας να αποκτήσομε.
Αλλά πάνω απ’ όλα, επαναλαμβάνω. Έχουμε δύναμη. Έχουμεν ισχύν οι Ορθόδοξοι. Τους αγίους μας. Γι’ αυτό τρέχουμε στα προσκυνήματά τους. Γι’ αυτό τρέχουμε να προσκυνήσουμε τις εικόνες τους. Γι’ αυτό απόψε θα έλθουμε και πάλι εδώ. Έξι η ώρα. Όποιος μπορεί. Όποιος είναι πλησίον. Για να κάμουμε την παράκληση των αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης ,τους χαιρετισμούς τους. Όσοι μπορείτε αυτά να τα τρέχετε. Αλλά πάνω απ’ όλα, είπαμε. Να έχουμε προσευχή, να έχουμε νηστεία και να έχουμε πίστην Ορθόδοξον, ανόθευτον. Συμμετοχή τακτική εις την Θείαν Κοινωνία και η ψυχή μας θα είναι γεμάτη. Δεν θα την εγκαταλείψει ποτέ το Πνεύμα το Άγιον, που είναι η βενζίνη της ψυχής μας.
Έτη πολλά, ευλογημένα σε όλους.
