Ἀρχιμανδρίτης Φώτιος Ἰωακεὶμ
Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, τελούμε ένα διπλό και ιδιαίτερα σημαντικό μνημόσυνο: Αυτό του ήρωα Χαράλαμπου Κασπαρή, ευλογημένου γόνου του Οίκου Μαραθάσας, καί της αγίας μητέρας του Κυριακούς. Ασφαλώς τίποτα δεν είναι τυχαίο και αυτό δεν αποτελεί μια απλή συγκυρία.
Τη μητέρα του, την ευλογημένη δούλη του Θεού Κυριακού, είχα την ευλογία να τη γνωρίζω κατά τα τελευταία έτη ως πνευματικός της πατέρας. Ασφαλώς ο πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος έχει αναδείξει επάξια το πρόσωπο της μακαριστής Κυριακούς κατά την επικήδειο ομιλία του σ᾽ αυτήν πέρυσι. Εγώ ο ταπεινός ομολογώ και καταθέτω ότι σπάνια γνώρισα γυναίκες τέτοιας πνευματικής ολκής. Μέτρια, ταπεινή, γεμάτη Χριστό, όλη προσευχή, πολλή μελέτη πνευματική, μέχρι το ευλογημένο τέλος του παρόντος βίου της. Και όχι μόνο αυτά, αλλά και μεστή πνευματικών εμπειριών. Δεν ξεχνώ το φωτεινό της πρόσωπο, που πήγαζε πνευματική ωραιότητα και γλυκύτητα. Κι όλα αυτά, γιατί μαζί με τη βαθειά πνευματική και ασκητική της ζωή είχε σμιλευτεί στο αμόνι του πόνου, ιδιαίτερα με την κοίμηση του γιού της το 1974. Μου έκανε εντύπωση ότι όσα χρόνια την γνώριζα —και ξέρουμε όλοι από τα γεροντικά νάζια και παράπονα— ουδέποτε την άκουσα να διαμαρτυρηθεί, να γογγύσει, να πεί εκείνο το θλιβερό, «Μα, γιατί, Θεέ μου, να χάσω το παιδί μου;»! Ασφαλώς, σαν μάνα, και πόνεσε και έκλαψε. Αλλά η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού μεταμόρφωσε τον πόνο της σε παρηγορία και ελπίδα.
Και ήταν φυσικό, αυτή η αγία γυναίκα να μεταδώσει και στα παιδιά της από τη χάρη που γιόμιζε την ψυχή και τη ζωή της. Τέτοιος καρπός ευλογημένος και μεστός ήτανε κι ο μακαριστός ήρωας γιος της Χαράλαμπος. Ευχαριστώ και από τη θέση αυτή τις καλές αδελφές του γενναίου μάρτυρα Χαράλαμπου για τις πληροφορίες που μου έδωσαν γύρω από το πρόσωπό του. Βεβαίως δεν πρόκειται εδώ να κάνουμε μια βιογραφία του ήρωα. Μερικά στοιχεία θα σταχυολογήσουμε από την τόσο ευλογημένη ζωή του, για να τον αναδείξουμε ως πρότυπο των σημερινών νέων, όχι μόνο του μικρού τούτου χωριού, αλλά και όλης της Κύπρου, ὀλης της Ρωμιοσύνης.
Ο Χαράλαμπος Κασπαρής γεννήθηκε το 1954 στο ταπεινό μα, πιστεύω, ιδιαιτέρα ευλογημένο χωριό Οίκου Μαραθάσας. Γονείς του οι μακαριστοί ήδη Ανδρέας και Κυριακού, στην οποία προαναφερθήκαμε. Ο Χαράλαμπος ανατράφηκε με χριστιανική παιδεία, μέσα στο πλαίσιο της παραδοσιακής ανατροφής των παλαιών πιστών ευλαβών Κυπρίων. Από μικρός ξεχώριζε για την καλωσύνη του και την εργατικότητα του, συμπαραστεκόμενος στους γονείς και τις αδερφές του σε ό,τι τον χρειάζονταν. Λες και ήξερε πως θα έφευγε τόσο γρήγορα, και κανέναν δεν ήθελε να στενοχωρήσει. Αποφοιτώντας από το Γυμνάσιο στον Πεδουλά και κατατασσόμενος στον στρατό το 1972, γεμάτος όρεξη για μόρφωση και ζωή, συνέχισε τις σπουδές του στη Λογιστική με αλληλογραφία, όπως τότε συνηθιζόταν, με προοπτική όταν αποστρατευτεί να σπουδάσει και σε πανεπιστήμιο.
Όταν όμως ήρθε η ώρα και τον κάλεσε πατρίδα στον αγώνα για την ελευθερία, όλα μπήκαν σε δεύτερη μοίρα. Προείχε ο αγώνας υπέρ πίστεως και πατρίδος. Ο Χαράλαμπος κατατάγηκε στη Λάρνακα, αλλά τον περισσότερο χρόνο της θητείας του τον πέρασε στο 251 Τάγμα Πεζικού στην Κερύνεια, ως διαβιβαστής. Εκεί βρέθηκε κατά την αποφράδα ημέρα της τουρκικής εισβολής της 20ής Ιουλίου 1974, μέσα στην προδοσία των πάντων. Το πνεύμα αυτοθυσίας του και η αγωνιστικότητα του διαφάνηκαν καθαρότατα στις δύσκολες εκείνες ώρες, όταν, χωρίς να γνωρίζει καλά καλά να οδηγεί, άρπαξε ένα στρατιωτικό λάντροβερ και έσωσε πολλούς τραυματισμένους στρατιώτες, μεταφέροντας τους κατά την υποχώρηση στο χωριό Αργάκι, στο σπίτι της κυρίας Ανδρονίκης Κκούφα, που είναι και σήμερα μαζί μας, όπου και έτυχαν περίθαλψης. Στο διάστημα της εκεχυρίας το τάγμα του ανασυντάσσεται στο στρατόπεδο πίσω από το Προεδρικό, όπου και τον επισκέπτεται δύο φορές η οικογένειά του. Εκεί η μάνα του τού είπε: «Όπου και να πας γιέ μου, θα έρθω να σε βρω». Ο ήρωας απάντησε, λακωνικά και προφητικά: «Και αν πάω κάπου, μητέρα, που δεν μπορείς να έρθεις»; Αυτό της το είπε δύο φορές, κάτι που σημαίνει πως διαισθανόταν το επερχόμενο τέλος. Η 14η Αυγούστου ήταν η τελευταία μέρα που τον είδαν ζωντανό μαζί με τό συστρατιώτη του Κωστάκη. Ίσως εκείνη την ημέρα ή λίγο μετά, μέσα στη γενική υποχώρηση του κυπριακού στρατού, ο Χαράλαμπός μας άφησε την τελευταία του πνοή στα αγιασμένα χώματα της Μεσαορίας. Και είναι μετά από χρόνια που εντοπίστηκε θαμμένος σε ομαδικό τάφο στο χωριό Τζιάος Μεσαορίας.
Η ζωή και το τέλος του Χαραλάμπου Κασπαρή ενέχουν όλα τα στοιχεία ενός αγνού και καθαρού πατριώτη, ενός αληθινού χριστιανού, ενός ανθρώπου, που πίστευε έμπρακτα στον Θεό, και για την αγάπη Του, για την αγάπη των ιερών και οσίων της Πίστης και της πατρίδας, έδωσε τον εαυτό του, έχυσε το αίμα του. Γι᾽ αυτό και γράφτηκε στο βιβλίο των ηρώων του κόσμου τούτου, αλλά και στο βιβλίο της βασιλείας των ουρανών.
Της ευλογημένης Κυριακούς Κασπαρή και του υιού αυτής Χαράλαμπου, αληθώς αιωνία η μνήμη!
